Էրիխ Մարիա Ռեմարկ - Ապրելու ժամանակը և մահանալու ժամանակը

• Զարմանալի է, թե ինչպես ես սկսում հասկանալ ուրիշներին, երբ ինքդ նեղն ես ընկնում: Իսկ քանի դեռ լավ ես ապրում, այդպիսի բան մտքովդ չի անցնում:


• Աստված իմ, ես դեռ վախենում եմ ուրախանալ...


• Մինչև մարդու գլխին չխփեն՝ նա բան չի հասկանա, իսկ երբ վերջապես հասկանում է՝ արդեն ուշ է լինում:
Ողջամտությունը և բանականությունը, երբեք ներդաշնակ չեն եղել կորուստների և տառապանքի հետ:

• Շա՞տ բան է պետք արդյոք հույսի համար:


• Նա շատ էր հոգնել: Հոգնել էին ոչ միայն աչքերն ու նվվացող ոսկորները՝ հոգնածությունը նստած էր ինչ-որ տեղ, ներսում...


• Իսկապես ջրահեղձնե՜ր... մտածեց նա,-որոնց խեղդել են կեղծիքի մեջ, գցել գետնի տակ՝ ստիպելով ատել լույսը, ճշմարտությունը և պարզությունը...


• Անցյալը փլվեց նրա ետևում այնպես, ինչպես հայրենական տունը...


• Զգույշ կաց, որ ձերոնք չկախվեն քո փեշերից: Եվ այդ բոլորը արվում է ամենաբարի ցանկություններից՝ սիրուց և հոգատարությունից դրդված... Դա շատ ավելի վատ է, որովհետև դրա դեմ անհնար է կռվել, կռվելիս ինքդ քեզ անզգա ու անսիրտ մարդ ես թվում...


• Երբեք և ոչ մի տեղ պետք չէ վերադառնալ...


• Գերեզմանատանը դարձել էր քաղաքի ամենից աշխույժ վայրը...


• Հավանաբար ամեն մարդ էլ այսպես է՝ մեկի համար լավ է լինում, իսկ մեկ ուրիշի համար վատ:


• Եթե յուրաքանչյուրը չճգներ, իր ճշմարտությունը դիմացինի վզին փաթաթել. մարդիկ թերևս ավելի հազվադեպ պատերազմեին...


• Կան պարզունակ մտքեր, որոնք պատահմամբ մարդու գլուխն են մտնում, և մարդ, առանց իրեն հաշիվ տալու կրկնում է: Աշխարհը պիտակներ կպցրած դարակների չի բաժանված:Մարդիկ առավել ևս...


• - Երբ սիրում ես՝ ծնվում են նորանոր վախեր, որոնց մասին առաջ գաղափար չունեիր...
  - Բայց մի՞թե պարտադիր է նախ սարսափ զգալ, որպեսզի հետո համոզվես, թե որևէ մեկին սիրում ես:


• - Զարմանալի է՝ ինչքան քիչ բան է պետք մարդուն, որպեսզի վախ զգա...
  - Եվ սեր.... բարեբախտաբար նաև սեր:


• Նրա մեջ հանկարծ սնահավատ մի զգացում ծագեց, թե կարելի է, բարի գործեր անելով բախտը կաշառել...


• Զգուշությունը ավելի լավ է, քան ուշացած զղջումը:


• Երեբք չվիճեք անդամահատվածի հետ, նրա հետ ով կորցրել է իր ձեռքը կամ ոտքը... Մեկ էմիշտ իրավացին ինքը կլինի: Վիճել կարելի է ում հետ ասես՝ նրա հետ, ում թոքը գնդակ է ծակել, ում ստամոքսը արկի բեկոր կա, կամ ում հետ ավելի ծանր բան է պատահել... Միայն թե, ինչքան էլ որ զարմանալի թվա, ոչ անդամահատվածի հետ:


• Մի՞թե առանց կասկածի հավատ լինում է...


• Մարդն այդպես է ստեղծված: Հազիվ է, մի վտանգից փրկվում և արդեն պատրաստ է վտանգվելու նորից:


• Ես տենչում էի ունենալ մի բան, որն ինձ զորավիգ լիներ, բայց չգիտեի, որ այդ ունենալուց հետո կրկնակի խոցելի ես դառնում...


• Եթե ուզում ես, որ մարդիկ չնկատեն, պետք չէ զգուշանալ...


• Ծիծաղելը լաց լինելուց լավ է, մանավանդ, երբ երկուսն էլ անօգուտ են...


• Զարմանալի է, թե մարդ ինչքան հեշտ է բաժանվում նրանից, ինչից երեկ թվում էր, թե անհնարին է բաժանվել...


• Աշխարհն իր տեղում կանգնած չի մնում: Եվ եթե քո սեփական երկրից հույսդ կտրում ես, հարկավոր է հավատալ աշխարհին...


• Հնարավոր է արևի խավարում, բայց ոչ՝ հավերժական գիշեր...


• Մարդիկ միշտ էլ վաղաժամ են մեռնում՝ եթե նույնիսկ իննսուն տարեկան լինեն...


• Ատե՞լ... Ո՞վ կարող է իրեն թույլ տալ նման շռայլություն: Ատելությունը անզգույշ է դարձնում մարդուն:


• Հրաշքը մեզ միշտ սպասում է ինչ-որ տեղ, հուսալքման կողքին...


• Գիշերը ամեն ոք այնպիսին է, ինչպիսին պետք է որ լիներ, և ոչ թե այնպիսին, ինչպիսին դարձել է...


• Լավ մտքերը միշտ էլ ուշ են գալիս...